سفارش تبلیغ
صبا ویژن
 تعداد کل بازدید : 11690

  بازدید امروز : 1

  بازدید دیروز : 2

سربازی ، بودن یا نبودن

 
خداوند ـ عزّوجلّ ـ، هرکس را که زود به زود طلاق می دهد و همسر عوض می کند، دشمن می دارد . [امام باقر علیه السلام]
 
نویسنده: یک سرباز ::: یکشنبه 85/8/7::: ساعت 8:31 عصر

چهار شنبه 4 آبان 84

دیشب ساعت 10 شب واسه محمد کریمی که دفعه قبل باهاش آشنا شده بودم زنگ زدم و برنامه فردا صبح رو با هم ریختیم. قرار شد من ساعت 5:30 صبح آزانس بگیرم و برم شهرک بهاران دنبالش . آخر شب هم موهای نازنینم رو با ماشین 2 زدم ( گفته بودن 8 اما جو سربازی بدجوری ماروگرفته بود) . فردا سحر که خوردم آماده شدم واسه حرکت . وسایلم هم از قبل آماده بود . حدود ساعت یک ربع مونده به شش رسیدیم  ترمینال . ناگفته نمونه که راننده تاکسی نزدیک بود ما رو ببره زیر تریلی و هنوز سرباز نشده شهیدمون بکنه چون بدجوری خوابش میومد.

اونجا بچه های دیگه رو هم دیدیم.

ساعت:30 :8 صبح توی پادگان بودیم .  همینطور که داشتیم مسیر دژبانی تا آسایشگاه رو می رفتیم آقای شاهعلی رو سوار یه تویوتا دیدیم که اومد و کلی متلک گفت که چرا دیر کردین؟! ( آخه قرار بود ساعت 7:30 اونجا باشیم .) وقتی رسیدیم دیدیم همه کچل شدن ( دیگه تا یه هفته به هم می گفتم کچچچل! آش خور !) اونجا به صف شده بودیم که بچه های خوزستان هم به ما اضافه شدن و از دور به هم تیکه مینداختیم آخه متوجه شدیم که چند تا قزوینی!!! هم توی اونها هست . بعد جانشین فرمانده گروهانمون ما رو عین رئوس گوسفند ( شرمنده اما عین واقعیته ) شمرد و چون چندتا کم بودیم. چندتا اصفهانی و کاشونی هم از گروهانهای دیگه قرض گرفتیم که همشون بعدا بچه های بامرامی از آب در اومدن.بعد حدود ساعت 10 بود که رفتیم واسه تحویل گرفتن لباس و به اصطلاح "جیره سرباز" .

به ما می گفتن: "سرباز عادی " و جیره ما بیشتر از "سربازهای مراکز دولتی یا به اصطلاح خودمون بچه های امریه " بود. تقریبا بیشتر از دو برابر.کلی به اونها حسودی می کردم و به خودم بد و بیراه می گفتم که چرا نرفتم دنبال امریه (بماند).

یه خیاط اونجا بود که دور سر ، دور کمررررر و شونمون رو با متر اندازه می گرفت و می گفت ما روی کاغذهایی که بهمون داده بودن می نوشتیم.

دور سر 56 ،دور کمر 46 ،و برای کاپشن باید شماره 2 می گرفتم.وسایلمون رو گرفتیم.کلی خرت و پرت که ارزش ریالی اون بیشتر از 80هزار تومن می شد.جنسهاشون هم نسبت به جاهای دیگه و مراکز دیگه بهتر بود (این رو بعدا بچه های ارتش و نیروی انتظامی می گفتن ) رفتیم توی آسایشگاه و شروع کردیم به امتحان کردن لباسها بعضی بچه ها هم وسایلشون رو با هم عوض می کردن اما در کل تقریبا همه چیز اندازمون بود . بعد از ناهار ساعت 2 بهمون گفتن با لباس و تشکیلات و پوتین به خط شیم . خودتون حسابشو بکنین چه قیافه ای شده بودیم . کچل کچل با پوتین و شلوارهای گشادی که حداقل یک موجود دیگه می تونست توش سر کنه ( منظورم یک فرد مذکر دیگه است ).هوا خیلی گرم بود . اون روز بعد از ظهر به ترتیب قد از 1 تا 120 کد گذاری شدیم .( توی آموزشی آدم حساب نمی شی و همش به کدسازمانی صدات می کنن) کد من 97 بود . هرچند که هنوز هم معتقدم که از کد 61 بلندتر بودم (عقده این کد هنوز توی دلمه) توی کدگذاری هم پارتی بازی و رانت خواری صورت می گیره!!! .

بعد طرز آنکارد کردن رو یاد گرفتیم و اینکه روزی حداقل یک بار و در روزهای بارونی یا برفی دو بار واکس بزنیم و کلی چیز دیگه...

شب مراسم احیا توی حسینیه برگزار می شد و من هم که با دوتا از بچه ها " علیرضا خزلی (کارشناس بهداشت عمومی)"و"مهدی دانشیان ( مهندس صنایع)" که هر دو اهوازی بودن یک کمی اخت شده بودم و همه جا با هم می رفتیم و می اومدیم.

اگه ریا نشه باید بگم یه حس معنوی به هممون دست داده بود. وقتی می رفتی توی آسایشگاه همه مشغول دعا و قرآن و نماز بودن. (ما توی آسایشگاهمون هم کتابخونه داشتیم و هم نمازخونه) اونجا احساس می کردی به خدا نزدیک تری. هیچوقت یادم نمی ره شبها می رفتم توی نیزار کنار آسایشگاه و کلی با خودم خلوت می کردم نمی دونید چه حالی می داد البته من اون شبها غیر از خدا با یکی دیکه هم صحبت می کردم قرارمون ساعت 8 هر شب بود )

با هم رفتیم حسینیه ( با علی و مهدی) و بعد از نماز مغرب یک کمی نشستیم .اما از خواب داشتم هلاک می شدم . هنوز خوب جا نیفتاه بودیم و چون شب احیا بود خاموشی و ... اجرا نشد فردا هم تا 8:30 صبح خوابیدیم . (البته سحر ساعت 3:30 صبح بیدارمون کردن و بعد از سحر خوابیدیم تا 8:30، شما بخونید 9)

امروز خیلی برام سخت بود و دیر گذشت . هفته پیش این موقع من جایی بودم که وقتی الان بهش فکر می کنم برام قابل تحمل نیست ،که الان اینجام و دور از همه چیزهایی که بیرونن و من بهشون وابسته ام، اما چاره ای نبود باید تحمل می کردم... 


 
نویسنده: یک سرباز ::: یکشنبه 85/8/7::: ساعت 8:31 عصر

سلام علیکم و رحمه الله و برکاته!!!

سلام چون قول داده بودم خاطرات دوران آموزش رو بنویسم این کار رو انجام دادم .

سعی می کنم به تفکیک تاریخ این کا رو بکنم .

4شنبه 17 شهریور 1384 امروز با هر بدبختی که بود تونستم علی رغم مشکلی که گروه الکترونیک دانشگاه کردستان و شخص آقای دکتر مالمیر مدیر اداره آموزش دانشگاه ( خدا دانشجوها رو از دستش خلاص کنه !) با بی توجهیش برام درست کردن، گواهی مدرکم رو بگیرم تا برای نظام وظیفه پست کنم این در حالی بود که تنها سه روز برای پست کردنش فرصت داشتم .همون روز 17 ام با یکی از دوستان بسیار خوبم " محسن عزیزی پور"  رفتیم اداره پست و کل مدارک رو پست کردم.

می دونستم که تاریخ اعزام مشمولین دیپلم به بالا  اوایل ماههای زوجه و نزدیکترین ماه زوج برای من آبان ماه بود . کارهام رو راست و ریست کردم و سایت آمل تک رو هم سپردم به محسن و منتظر شدم تا نامه ام از نظام وظیفه تهران بیاد . 28 ام شهریور نامه اول اومد و بهم گفتن که صبر کنم تا نامه دوم و محل آموزشیم معلوم بشه، یک سفر هم به کرج رفتم که جاتون خالی بهترین سفر عمرم بود!!! 25 مهر در حالیکه خیلی  نگران بودم ( چون دیگه وقتی نمونده بود ) نامه دوم اومد و توی اون محل مراجعه نوشته شده بود :" اداره وظیفه عمومی سنندج" اول خوشحال شدم که افتادم همینجا ( من بچه مازندرانم و شهر من آمل، اما ساکن سنندجم! چرا؟! بماند!) اما بعد از مراجعه به معاونت وظیفه عمومی تازه فهمیدم که کد محل آموزشم 185 و اونجا کسی بهم نمی گفت که کجاست! می گفتن محرمانه است . نمی دونم این چه مسخره بازی ایه!!!

فرداش دوباره سفری به کرج داشتم ( برای خداحافظی!) و 29ام برگشتم سنندج تاریخ اعزام 1 آبان (یکشنبه بود ) من شنبه با بچه ها خداحافظی کردم و بنابه توصیه دوستان موهام رو نزدم ( می گفتن شاید برین و برتون گردونن مثل دوره های قبل )

امروز 1 آبان ماه 1384 ساعت 8 صبح رفتیم ترمینال سنندج اونجا سرهنگی که اسمش یادم نیست خیلی هم مهربون بود توی بلنگو اعلام کرد که کسانی که واکسن مننژیت و توام رو نزدن برن و تزریق کنن . از کسانی که توی ترمینال بودن فقط من و یکی از بچه ها که با خانوادش اومده بود و فرصت نشد با هم بیشتر آشنا بشیم واکسن نزده بودیم . اون بنده خدا تموم  فک و فامیلهاشو اورده بود خلاصه اونها محبت کردن و ما رو با یه پژو پارس صفر بردن درمانگاه شهید جلالی زاده . اونجا دیدم کلی از بچه ها جلوی در ایستادن .تازه فهمیدم که سرکارمون گذاشتن که گفتن برین ترمینال از اونجا خودمون می بریمتون درمانگاه. خلاصه واکسن رو زدیم و برگشتیم . دیدم دارن اسمها رو می خونن آقای محمد فرزانه کد 185 بعد یه گوشه به صف شدیم و نشستیم قبل از رفتن توی صف از یه ستوان دوم وظیفه پرسیدم کد 185 کجاست؟ گفت :" از من نشنید بگیر و نگو از من شنیدی ، سپاه کرمانشاهه ! هتله! " . سوار یه اتوبوس شدیم و رفتیم . بچه ها خیلی توپ بودن هنوز هیچی نشده قبل از حرکت یکی از بچه ها با راننده اتوبوس دعواش شد و راننده قهر کرده بود و می گفت یا من یا اون ! اگه اون باشه حرکت نمی کنم !!! هرچی سرهنگ و بقیه بچه های نیروی انتظامی ریش سفیدی می کردن جواب نمی داد حدود 1 ساعت و نیم معطل شدیم تا راننده راضی بشه .( عجب شروع منظمی !به به! نمردیم و معنای نظام رو فهمیدم ، به خودم می گفتم این اولشه وای به حال آخرش!!!!)  کنار دستیم توی اتوبوس محمد کریمی بچه سنندج نشسته بود بچه با حالی بود بعد ها شد ارشد سلف غذاخوری  کل مسیر رو خوابیده بود.

بلاخره رسیدیممممممم !!!

روی سر در نوشته شده بود : "پادگان آموزش رزم مقدماتی شهدای نزسای کرمانشاه "(شهید منتظری سابق) قلبم داشت بدجوری می زد ! نمی دونستم سر یکی یه دونه مامانم ، تک پسر بابام چی میاد!!!. پیاده شدیم بهمون گفتن در ساک هاتون رو باز کنید و به صف شید و بفرمایید بشینید !!! کلی تعجب کردیم( بفرمایید!؟؟ یعنی چی اونوقت؟!) کیف و ساکهامون رو سربازهای صفر می گشتن البته اکثرا دودر می کردن و می پرسیدن تیغ ، واکمن ، سیگار که نداری؟ می گفتیم نه ( رحمت بر دروغگو!) می گفتن برو! رفتیم توی پادگان داشتیم شاخ در می اوردیم .یه پلاکارد درشت قرمز زده بودن : " جوانان برومند میهن اسلام !!، مقدمتان گلباران " !!! جلوتر یه سرباز صفر اسپند دود کرده بود و با دستش می چرخوند. یه رحل بزرگ بود که روش قرآن بود و ما از زیرش رد می شدیم (اینا یعنی چی؟! آخه خیلی از آموزشی بد شنیده بودیم) بعد یه سرهنگی اومد (بعدا فهمیدیم سرهنگ ع.ر. ( جسارتا به خاطر مسائل امنیتی اسم سرهنگ ها و افسرهای ارشد رو نمی برم ) مسئول معاونت نیروی انسانی پادگانه ( مسئول تقسیم نیرو بعد از آموزشی ) کلی تحویلمون گرفت . بعد یه کاغذی بهمون دادن که همه چیزمون توش نوشته شده بود با یه عکس از زمانهای خوشتیپیمون ( امان امان یادش بخیر)

بعد سرهنگ ک. اومد و یک کمی توجیهمون کرد و بهمون گفت این مسیر رو بگیرین و برین تا برسین آسایشگاههاتون .هنوز هیچ اثری از نیروهای استانهای دیگه نبود و فقط ما بودیم . سرهنگ ... که بعدا فهمیدیم فرمانده گردان یکم امام علی(ع) یعنی گردان ما بود ازمون کلی عذر خواهی کرد که ببخشید من با ماشین میام و شما باید پیاده برین!!! (داشتیم شاخ در می اوردیم )همه وسایلمون رو برداشتیم و به سمتی که اون گفت حرکت کردیم نزدیک 3-2 کیلومتر راه بود . بین راه کیف یکی از بچه ها که به قول آقای شاه علی فرمانده گروهانمون جهیزیه اش رو با خودش اورده بود و اونرو روی زمین می کشید اعصابم رو خورد می کرد از این کیفهای بزرگ چرخ دار بود خیلی هم بد می خندید (اه ه ه ه) بعدا همین فرد شد ارشد بهداشت دسته 1 گروهانمون ( البته بعد از یک کودتای کوچیک) . ساعت حدودا 14:30 شده بود. رفتیم توی آسایشگاه و اونجا اولین بار آقای شاه علی ، فرمانده گروهان رو دیدیم. آدم با حالی بود با یه قد و قواره توپ شبیه این کماندوهای ارتشی که خیلی هم ناز بود . یه تخت و کمد موقتی بهمون دادن و وسایلمون رو گذاشتیم اونجا بعد از حدود 10 دقیقه یه سرهنگ خوش تیپ دیگه اومد با یه بی سیم توی دستش و دوتا سرهنگ دیگه پشتش بودن با یه تویوتای GX اومده بود بعدا فهمیدیم سرهنگ م. جانشین فرماندهی محترم سردار ص. هستش . توی این همه آدم (68 نفر) من رو گیر اورد و ازم پرسید بچه کجایی؟! من هم که اون موقع اصلا حالیم نمی شد اون ساقه های زیتون روی کلاهشون چیه و قبه ها و ستاره های رو ی شونشون چیه؟ گفتم : مازندران !! کلی تعجب کرد و گفت پس با اینها چی کار  می کنی؟ گفتم محل سکونتم سنندجه . بعد اسمم رو پرسید گفتم"فرزانه" گفت آقای فرزانه! اینجا چطوره؟! امکانات خوبه؟ تمیزه؟ من هم گفتم چون تازه اومدیم، هنوز نمی دونم اینجا چه طوریه، اما ظاهرش خیلی خوبه فکر نمی کردم اینقدر محترمانه باهامون رفتار کنن! با تعجب پرسید چرا؟! گفتم آخه از دوره آموزش خیلی بد می گن و کلی مارو ترسوندن . سرهنگ م. که چشمهاش خیلی مهربون بود جواب داد : " برخوردی رو که اینجا می بینید علتش دوره های قبلیه 145 دوره بچه ها اومدن و اینجا و رفتن اما این چند سال اخیر که فقط از فارغ التحصیلان دانشگاه نیرو گرفتیم ، ما رو مجبور کردن به اینکه بهشون احترام بذاریم!!!(دیگه دستم رو گرفتم رو سرم که شاخهایی رو که در اوردم نبینه!!!) بعد هم باهام دست داد و رفت که توی نظام زیاد مرسوم نیست . یه میدون بزرگ جلوی گروهانمون بود که خیلی تمیز بود اطراف میدون و جلوی هر گروهان دوتا باغچه قشنگ بود که جلوی هر باغچه سه تا نیمکت زرد رنگ بود که بچه های دوره های قبل رنگش کرده بود و کلی قشنگ بود سه تا گروهان این طرف میدون و سه تا اون طرف. در دوتا ضلع دیگه یه راه بود که به دژبانی می رفت و اون یکی هم به سلف و حسینیه .

پشت گروهان ما هم دو تا ساختمون بود که بعدا فهمیدم ساختمون کلاس هاست .

بین هر دوتا گروهان هم یه دستشویی 18 کیوسکه(به قول بچه ها: 18 کابین ) بود که کلی موهبت بود .حدود ساعت 3 ما رو بردن بیرون و سرهنگ ک. فرمانده گردان یک کمی توجیهمون کرد که موهامون رو با چه شماره ای بزنیم و یکی از بچه ها رو که موهاشو زده بود نشون داد و گفت: " اینجوری نزنینا اینقد کوتاه نکنین!!! ، پوست سرتون می سوزه بیا پسرم ، این دستمال رو بنداز روی سرت که نسوزی بعد دستش رو کرد توی جیبش و  یه دستمال در اورد و گفت موهاتونو با شماره 4 بزنین خوبه، اما از 8 بیشتر نزنین "(بعدا فهمیدیم قانونیش، نمره 14 بوده. وقتی ازشون پرسیدیم که چرا گفتن 8 بزنیم ؟! جواب دادن که می خواستیم شما مجبور نشین دوباره اصلاح کنین !!! گفتیم 8 تا آخر آموزشی بشه 14 !!!)در مورد اینکه چی بیاریم چی نیاریم هم توضیح داد. آخرش هم گفت جناب سرهنگ م. جانشین فرماندهی با سردار تماس گرفتن و فرماندهی محترم اجازه فرمودن امروز برگردین خونه و تا 4ام آبان مرخص دارین که جزو خدمتتون محسوب می شه . توی دلمون قند آب می شد بعدش هم فرمانده گروهان تا دم در باهامون اومد و راهنماییمون کرد چطوری برگردیم سنندج ، من و چند تای دیگه از بچه ها رفتیم ترمینال کامیاران و از اونجا یه مینی بو س گرفتیم تا خود سنندج .توی مینی بوس هرکی یه چیزی می گفت هنوز هیچی نشده بود شایعات شروع شد اما من که قبلا محسن و بچه هایی که خدمت رفته بودن توجیهم کرده بودن ، توجهی به این حرفها نمی کردم . من هم که دیدم بازار شایعات و چاخانیات گرمه از خودم یه چاخان در کردم و گفتم این سرهنگها اینجوری تحویلمون می گیرن چون می خوان ما رو ببرن جبهه شهید شیم.. این رو هم بگم که مینی بوسمون بین راه بنزین تموم کرد و افطار رو توی ماشین کردیم چون اون جاده از نظر امنیتی امن نیست هیچ ماشینی نایستاد تا رانندمون رو ببره پمپ بنزین ...

بعد هم به سلامتی اومدم خونه . امشب شب احیاست . التماس دعا...

این هم ا بخش اول خاطرات دوره 146 پادگان آموزشی شهدای کرمانشاه.

 


 
نویسنده: یک سرباز ::: یکشنبه 85/8/7::: ساعت 8:31 عصر

 

تخت بغلدستی من آقا جواد شهولی بچه آبادانه ولی خونشون اصفهانه از اصفهان هم اعزام شده و از شانس خوبش هم شهریهاش هم با ما افتادن.هر وقت که دفترم رو باز می کردم تا خاطراتم رو بنویسم به من می گفت اسم من رو هم توی دفترم بنویس همین اقا جواد روزهای بعد از بهترین دوستان دوران آموزشیم شد .امروز گلوم خیلی درد می کنه (آسایشگاه خیلی گرم بود و بچه هایی که روی تختهای بالایی می خوابیدن نصف شب پنجره ها رو باز کرده بودن و چشمتون روز بد نبینه سرمایی خوردم که تا آخر مرخصی میان دوره خوب نشد ) قبلا پیش بینی این وضعیت رو کرده بودم به همین خاطر قرص و دارو با خودم اورده بودم (آنتی هیستامین و آموکسی سیلین و استامینوفن و اکسپکتورانت و ...) اما . هر روز فقط سه نفر از هر دسته و شش نفر از هر گروهان حق داشتن به دکتر برن و بقیه باید تحمل می کردن ، من هم اگه ریا نشه باید بگم چون بچه های دیگه حالشون بدتر بود اونها رو به خودم ترجیح می دادم .امروز صبح با ارشد گروهان دعوام شد بچه سقز بود و تا دلتون بخواد بداخلاق منم توی آسایشگاه نمی دونم سر چی باهاش بحثم شد اما فکر نمی کردم بره فضولی کنه اما اون مثل بچه ها رفت و همه چیز رو به فرمانده گروهان گفت . فرمانده هم منو خواست و ماجرا رو ازم پرسید با تصوری که از نظام و دوران آموزشی داشتم با خودم گفتم حتما برخورد سنگینی باهام می کنن اما اون به حرفهام گوش داد و ازم خواست بیشتر رعایت کنم من هم گفتم چشم (آقای شاه علی از اون مردای روزگار بود خیلی باحال ) اون روز فرمانده اومد بیرون و ازمون خواست به خط شیم ما هم همین کار رو کردیم البته همه اینها با شوخی و با خنده اجرا می شد بعد به همه گفت که آقای X از ارشدی استعفا داده و آقای Y  ( بچه شوش آخر مرام ) جای اون اومده بچه ها هم که از قبلی دل پری داشتن برگشتن و نگاه معنی داری به ما کردن و ... امروز تلویزیون آسایشگاه هم راه افتاد هر دسته یکی .روزه خواری بیداد می کرد . مخصوصا بچه های کردستان تقریبا سه چهارمشون روزه نمی گرفتن این هم برام خیلی عجیب بود .امروز از ساعت 2 تا 5:30 توی صف مخابرات ایستادم تا تونستم با خونه تماس بگیرم . وقتی تماس گرفتم صدای سرد مامانم که خیلی سرد و بی حوصله بود از پشت گوشی شنیده می شد آروم آروم و خونسرد صحبت می کرد و حتی احوالپرسی نکرد من هم فقط چند دقیقه وقت داشتم و بعدش تلفن قطع می شد فقط بهش گفتم که به بابا بگه مدارک تک فرزندی منو از ثبت احوال آمل بگیرن و به آدرس پادگان که بهش داده بودم پست کنه . اما چون نگران این قضیه بودم برای محسن (از دوستان دوران کودکی و نوجوانی) زنگ زدم و از ش خواستم کار شرکت رو ول کنه و فردا بیفته دنبال کارم .

کنار تختم نوشته بود : " غم هم اگر ترکم کند   تنهای تنها می شوم " چقدر اینجا دلگیره. دیگه نگهبانیها و شیفتهای نظافت و ... جدی شده بود و داشتیم سر و سامون می گرفتیم .من روی سنگ کنار تختم (تا ارتفاه 2متری دیوارش از سنگ بود ) روزها رو می نوشتم و می شمردم . لعنتی نمی گذشت .


 
نویسنده: یک سرباز ::: یکشنبه 85/8/7::: ساعت 8:31 عصر

8ام آبان 84

الان ساعت 3:31 صبحه ( برای سحری بیدار باشیم ). از ساعت 00:30 تا 2:00 نوبت پاس من بود و من نگهبان بیرون بودم ، کلی سر همین قضیه با بچه ها شوخی می کردیم . یکی که برای دستشویی می رفت بیرون اسم شب رو بهش اشتباهی می گفتیم و موقع برگشتن به آسایشگاه جلوش رو می گرفتیم و اسم شب رو می پرسیدیم اون هم که اشتباهی می گفت ، کلی اذیتش می کردیم و کلاغ پر می بردیمش تا اینکه بی خیال می شد وترجیح می داد همون بیرون بگیره بخوابه و توی آسایشگاه نره  . یادش بخیر.

بد جوری خوابم میاد .

 

9ام آبان :

ساعت 9:45 تا 12 کلاس آموزش نماز داشتیم . که حسابی اعصابم خورد شد . یه سرگردی تدریس می کرد.و همش شخصیت و جسم و روح زن رو زیر سوال می برد و برای جلب توجه و سکوت بچه ها شوخی های بی مزه ای می کرد و جکهای بی ربطی می گفت .که مثلا از یه مردی پرسیدن اسم زنت چیه؟ گفت : امرسان !!پرسیدن چرا؟ گفت : چون زیبا ، جادار ، مطمئنه!!! نفهمیدم کجاش خنده داشت؟ ( البته الان که می خونمش خودم خندم می گیره اما اون موقع دلم می خواست یه تیکه درشت بهش بندازم که جناب سرگرد اسم همسر شما چیه؟! گلرنگ؟!! " اینجا ، اونجا ، همه جا" ). به ما می گفت : هر جوون مسلمون باید مسایل و احکام شرعی رو خوب بدونه اما خودش از روی کتاب می خوند ( با اینکه هر دو ماه یکبار اینها رو تدریس می کرد ) . طرز قرایتش هم افتضاح بود .  ساعت 13:5 هم کلاس رزم انفرادی داشتیم و البته کلی خندیدیم و تک زدیم ، من خنگ هم کلی طول کشید تا بتونم طبل بزرگ رو زیر پای چپم بندازم . تموم امیدمون این بود که یه روزی حکم درجه هامونو می دن و دیگه از صبحگاه و شامگاه و رژه خبری نیست . قرار شده آخر هفته یه مرخصی کوتاه مدت شهری بهمون بدن و 4-5 ساعت بریم بیرون پادگان، احتمالا می خوره به عید فطر . روزها اینقدر خسته می شیم که بعد از شامگاه عین جنازه می افتیم روی تختهامون با همون لباسها و پوتین . بعدش هم که افطاره و سریال شبکه 3 "متهم گریخت " خدا کنه این روزها زودتر تموم بشه . با اینکه اینجا نسبت به پادگانهای دیگه بهشته و به قول بر و بچ هتل کویته اما نفرت انگیزه . می دونید چیه؟ انسان اگه مجبور به موندن توی جایی باشه حتی اگه اونجا بهشت خدا باشه براش جهنمه . ساعت 5 از آخرین کلاس برگشتیم و رفتیم عکس بندازیم توی اون عکس باید خیلی خنده دار افتاده باشم ( بعدها وقتی عکسم رو دیدم خودم رو نشناختم . فرق من و آقا قورباغه فقط توی عینکم بود . )

 

10 ام آبان

امروز صبح مسوول 30 نفر از گروهان شدم تا حسینیه رو نظافت کنیم . برعکس ارشد گروهان من معتقد بودم باید داوطلب جمع کنم و خوشبختانه تمام بچه های خوزستانی داوطلب شدن. کلی خوش گذشت خودم هم باهاشون کار کردم و بازده کاری بچه ها خیلی بالا بود و تجربه جالبی بود .

تمام بدنم درد می کنه ، هم سرمای شدیدی خوردم و هم تمرینات صف جمع سنگینی داشتیم . اما یه نفر بود که وقتی بهش فکر می کردم تموم این سختیها آسون می شد . توی کامنتهای قبلی یه خانومی نوشته بود که توی یه بلاگ دیگه خونده که آموزشی خیلی سخته و ...،بله سخته اما بستگی به آدمش داره . اگه تماسهای تلفنی با اون نبود اگه قرار ساعت 8 شبمون نبود ( با سمانه قرار گذاشته بودیم که هر شب ساعت 8 شب به هم فکر کنیم  و اگه یه شبی اون یادش می رفت و سر ساعت این کار رو نمی کرد من بعدا بهش می گفتم که فلان شب حس کردم بهم فکر نکردی و اون تایید می کرد که اون شب جای دیگه ای بوده و ... ) آره اگه اینها نبود ، اونجا وحشتناک بود ولی سعی می کردم دووم بیارم و به آینده فکر کنم که یه روزی میاد که دیگه وقتی یه جایی ازم کارت پایان خدمت خواستن زرد و بنفش و آبی نشم . هر شب ساعت 8 توی نیزارها می رفتم تنهایی می نشستم و دور از چشم بچه ها باهاش حرف می زدم . از طرفی قبل از خدمت خودم رو قوی کرده بودم که فوقش می افتم مرز سیستان و اونجا بهم می گن صبحها برو بالای کوه و از قله گاز بزن و با دندونهات کوه رو بکن . از این که بدتر نمیشه .

 

12 آبان 84

قرار بود امروز عید فطر باشه اما ظاهرا اینطوری نیست . بعد از صبحگاه یه مراسم سخنرانی توی جایگاه ( میدون رژه ) بود که با کلی مسخره بازی رفتیم اونجا ، اما دقیقا چند متر مونده به جایگاه ، بچه ها طوری مرتب می شدن، جالب اینجاست که تشویق هم شدیم . اگه دیر به دیر می نویسم ببخشید . آخه کار سایت آمل تک و چند تا وبلاگ دیگه هم هست و از طرفی یه دفتر 100 برگ خاطره از دوران 45 روزه آموزشی .

 


 
نویسنده: یک سرباز ::: یکشنبه 85/8/7::: ساعت 8:31 عصر

پنجشنبه 5 آبان 84

امروز صبح ساعت 3:30 دقیقه بیدار باش بود ( به خاطر سحری بیدار باش یک ساعت جلو رفته بود ) من هم به همراه علیرضا و مهدی رفتیم سلف (آخه گروهان ما پنجمین نوبت بود یعنی هر روز نوبتها به ترتیب می چرخید )غذای اونروز هم به تعبیر اش خورهای دوره 146 ساچمه پلو بود که به اون بدی که فکر می کردیم هم نبود .بعد از سحری و نماز فهمیدیم که اولین نوبت نظافت سالن غذاخوری با گروهان ماست من و چند نفر از بچه ها از جمله مهدی و احمد داوطلب شدیم ( بدجوری بی خوابی زده بود به سرم آخه هفته قبل این موقع توی مسافرخونه بیدار بودم و منتظر بودم سمانه بیاد دنبالم تا با هم بریم بیرون و یادش به خیر چقدر خوش گذشت اما الان توی یه محیط بسته با یه دست لباس نظامی که منو بیشتر به یه سیب زمینی بزرگ توی یه گونی  تبدیل کرده بود گرفتار شده بودم ) چقدر اونروز با بچه ها خندیدیم اول بچه ها کار رو سر سری می گرفتن و مسخره بازی در می اوردن اما با همکاری مهدی و احمد کارها رو تقسیم بندی کردیم و با هر بدبختی بود دیگها و میزها و ... رو مثل دسته گل تمیز کردیم حس رهبری من ( که از خصوصیات خرداد ماهیهاست) باعث شده بود بچه ها بهم می گفتن مستر رسپانسیبل (Mr. Respansible آقای مسئول) بعد از نظافت همه رفتن خوابیدن ولی من و مهدی دیگه نخوابیدیم و توی اون هوای پاک و فرح بخش صبحگاهی نشستیم تا خورشید در اومد هیچوقت یادم نمی ره کهروزهای اول چقدر دیر می گذشت به شرافت سربازیم قسم اگه بگم هر روزش یک ماه می گذشت پرگویی نکردم وغلو نکردم!!! اون روز تا شب اگه جای خلوتی گیر می اوردم بی خیال غرور و مرور می شدم و عین بچه ها اشک می ریختم مخصوصا شبها بعد از افطار و قبل از خواب اونجا همه چیز خوب بود ولی من بدجوری دلتنگ بودم هفته قبل همین موقع توی حیاط دانشگاه تربیت معلم تهران با هم قدم می زدیم و از آینده می گفتیم وقتی چشمهای نگرانش یادم می افتاد ... اه که چه احساس بدی بود و چه دلتنگی غریبی ... هنوز مخابرات پادگان راه نیفتاده بود و من که باید با سمانه حرف می زدم داشتم دیوونه می شدم.

 

جمعه 6آبان 84

دیشب قبل از خواموشی خبر دادن که فردا صبح (جمعه) ساعت 9:30 همه بدون پوتین توی میدون گردان جمع بشن . یادش بخیر اون شب هیچ کی اسم شب رو نفهمید یکی می گفت : "لیلون 57 شیر فرهاد" یکی می گفت : "دوبرره 22... " ساعت 9:30 خاموشی بود اما بچه ها تازه بعد از خاموشی یادشون می افتاد که باید دردودل کنن و آسایشگاه اینقدر شلوغ می شد که خوابیدن تنها عمل غیر ممکن می شد. تا ساعت 11 تقریبا همه بیدار بودن بعد یواش یاش صداهای عجیب و غریب و خرو پف بچه ها بلند شد منم که حسسسسااااسس به زور خوابیدم ساعت 3:30 دقیقه بیدار باش بود و تا ساعت 4:30 نوبت ما شد بریم سلف ، غذا تن ماهی بود با شوید پلو . صبح با مسخره بازی بیدار شدیم و نیم ساعت بعد از زمانی که می بایست به خط می شدیم با قیافه های عجیب و غریب به سمت حسینیه ره افتادیم و تازه اونجا فهمیدیم که برامون جشن تولد گرفتن!!! ( سربازی تولدی دوباره!!!) بله جشن افتتاحیه بود و سردار ص. که خیلی با مرام و با مسئولیت به نظر می رسید برامون کلی حرف زد من هیچوقت این جملش یادم نمی ره که گفت : دوستان من ما و همکارانم اینجا از شما یه انتظار دیگه ای داریم خیلی از شما تا حالا این مطلب رو شنیدین که پسر باید بره سربازی آدم شه ! اما من می خوام یه چیزی به شما بگم عزیزان من اگه شماها توی دانشگاه آدم نشده باشین ما نمی تونیم شما رو اینجا آدم کنیم ... بچه ها همه زدن زیر خنده و من هم تلخ لبخندی زدم . بعد هم فرماندهان معرفی شدن و پذیرایی و تموم. امروز هم دیر گذشت .

 


 

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

 
 
 
 

موضوعات وبلاگ

 

درباره خودم

 

حضور و غیاب

 

بایگانی

 

اشتراک